Kulang dalawang buwan na lang, maabot ko na ang pinapangarap ng lahat ng isang estudyante. Ang makaakyat sa entablado para makuha ang pinakamimithing diploma na sumasagisang ng isang pagiging ganap na propesyunal. Pero para sa akin, higit pa doon ang ligaya na alam kong mararamdaman ko sa oras na mangyari yun. Hindi lahat nagkaroon ng lakas ng loob o nabigyan ng karapatan para makuha ang kursong gusto nila. Noon, nakaramdam ako ng paanyaya mula sa itaas para pumasok sa seminaryo upang gampanan ang isang tungkulin. Tinanggihan ko sapagkat hindi pa ako handa ng mga panahon na yun. Tinalikuran ko ito para sa isang mas magandang pangarap, ang maging isang tagapangalaga, o isang nars. Doktor talaga ang gusto ko noon pa man ngunit dahil hindi kayang suportahan ang aking nais, nilapit ko kahit papaano para sakaling palarin man ako sa propesyon na kuhanin ko, maipagpapatuloy ko. Walang nasayang. Sobra sobra pa nga eh. Natuto akong mangarap hindi lamang para sa sarili ko kundi para na rin sa ibang tao. Madalas sa maraming pagkakataon, hindi ko maiwasan na makisimpatya at maramdaman kung ano ang mismong nararamdaman nila. Dahil sa lumaki akong panganay, bukod sa mga magulang ko, wala na akong alam na ibang tunay na matatkbuhan. Natuto akong tumayo sa sarili ko, pinunan ang bawat kakulangan na alam kong dapat punan. Nagbunga naman ang lahat. Sayang nga lang hindi ako nakatapos sa unibersidad na kung "sana" naging mapalad lang ako. Pagkalipas ng ilang taon, natutunan ko na rin naman mahalin ang unibersidad na pagtatapusan ko ngayon. Nakatagpo rin ako ng mga kaibigan na alam kong nakasama ko dahil sa iisang nais, sa iisang pangarap, sa iisang minimithi. Haaay, malayo pa lalakbayin ko. Alam ko nagsisimula pa lang ang lahat. Naisip ko tuloy kapag ganap nang may RN (Registered Nurse) ang pangalan ko. Ang sarap pala sa pakiramdam. Sana magtuluy tuloy. Salamat sa pagiging bahagi!
Comments